Yazıyı Özge Nur Dilber’in sesinden dinlemek için videoyu çalıştırın…
“Philippe, yamaç paraşütü yaparken geçirdiği kaza sonucu boyun hizasından aşağısı felç olur. Durum böyle olunca özel ilgiye ihtiyaç duyar. Aristokrat bir aileden geldiği için maddi olarak bir sıkıntısı yoktur. Kendisiyle ilgilenmesi için bakıcı aramaya başlar ve yardımcılarına görüşmelere bizzat katılmak istediğini söyler.
Görüşmelere son derece eğitimli referansları ve CV’leri güzel insanlar başvurur. Onlardan birkaçını dener. Ancak hepsi ona hastaymış gibi davranır. Philippe, bu davranışları görünce, “Siz gelmeyin” der ve bakıcıları gönderir. Ama arayışına devam eder. Bu arada Driss ise hapishaneden yeni çıkmış işsiz bir adamdır. Hayatında hiç bakıcılık deneyimi yoktur. Ancak paraya da müthiş ihtiyacı vardır. Bir gün sokakta gezerken Philippe’in ilanlarını görür. Parasının iyi olduğunu görünce, “Bir şansımı deneyeyim” der ve müracaat eder.
Kendisini Philippe ve yardımcısının yanında bulur. Philippe, Driss’in davranışlarına bakar ve onun gayet doğal olduğunu ve kendisine hasta gibi davranmadığını görünce yardımcısına, “Driss’i bir deneyelim” der. Yardımcısı bu fikirden hoşlanmaz, çünkü Driss’in CV’si bile yoktur. Ama Philippe istediği için mecbur kalır ve “Peki” der. Driss’e yapacaklarını anlatmaya başlar. Driss işi ve yapacaklarını anlayınca, “Ben bunları yapamam” der ve gitmek ister.
Philippe, Driss’e, “Sen bunları 1 ay yapabilirsen sana o ilanda yazan paranın 5 katını veririm” der. Tabii Driss bunu duyunca, “Heyy adamım, sen ne diyorsun? Bu bir servet!” diyerek işi kabul eder ve çalışmaya başlar. Philippe’e asla diğer bakıcıların yaklaştığı gibi yaklaşmaz, hasta muamelesi yapmaz. Birlikte çok eğlenmeye başlarlar. Philippe’in neşesi ve morali yerine gelmiştir. Yanındaki yardımcıları da Driss’e alışır. Özetle, Philippe ve Driss, patron ve çalışan gibi değil, iyi bir arkadaş ve dost olurlar. İnsanların yapamaz dediği şeyleri bile başarırlar.”
Sonra ne mi olur? 2011 Fransız yapımı “Can Dostum” adlı bu güzel filmi izlerseniz, daha fazlasını görürsünüz. Evet, en heyecanlı yerde kestiğimin farkındayım. Sinir bozucu olabilirim, Bu benim tarzım yapacak bir şey yok. Şaka bir yana, bu filmi çok severim. Güzel bir dostluğu anlatır ve olmaz dediğimiz şeylerin bile sevgiyle nasıl mümkün olduğunu gösterir bize, bu gerçek yaşamdan alınmış hikaye.
Tüm bunları niye anlattığıma gelince, günümüzde yaşam koşulları günlük koşturmacalar nedeniyle sıkılaştı. Arkadaşlarımıza pek vakit ayıramaz olduk. Sanki yaşamak için çalışacağımıza, çalışmak için yaşıyor gibiyiz Artık bir arkadaşımıza gitmek ve bir fincan kahveyle iki lafın belini kırmak için vaktimiz yok. Tabii, böyle olunca sevgiyi de ihmal ediyoruz. İşin ilginç tarafı, dostlarımızla sohbet edeceğimize, profesyonellerle yani psikologlarla ve yaşam koçlarıyla sohbet etmeye başladık. Bilemiyorum, ama bana hayatı çok profesyonel yaşamaya başladık gibi geliyor. Takdir edersiniz ki, bu iyi bir şey değil. Çünkü hayat bu kadar profesyonelce yaşanmaz.
Anlattıklarım, normal insanlar için çok önemli bir şeydir. Engellenen bireyler içinse yanlarındaki arkadaşlar, iki üç kat daha önemlidir. Çünkü engellenen ve özel gereksinimlere sahip insanlar, ancak sevdikleri insanlar sayesinde kendilerini geliştirebilirler. Sevdikleri insanlar sayesinde engelleri aşabilirler. Bu iş, sanıldığı kadar zor değildir. Bazen sıcacık bir bakış ve bir arkadaş gülümsemesi, tüm engelleri aşmak için yeterli olabilir.
İşte tam da bu nedenle sizden rica ediyorum. Engellenen veya özel gereksinimlere sahip bir arkadaşınız ya da dostunuz varsa, onun sizden farklı olmadığını, normal davranmanız gerektiğini unutmayın. Onu aramayı, onunla sohbet etmeyi, gülmeyi ve eğlenmeyi ihmal etmeyin. Kim bilir, belki sadece onun yanında olmanız bile, bazı engelleri aşmasına yardımcı olacaktır. Daha da önemlisi, onunla konuşmak, onunla birlikte bir şeyler başarmak size de kendinizi iyi hissettirecektir…
Yazan: Onur Ustaoğlu – Seslendiren: Özge Nur Dilber – Bolçi’nin Katkılarıyla – Bolu Olay Gündem Gazetesi Konuşan Yazılar…
Bir yanıt bırakın