Yazıyı Özge Nur Dilber’in sesinden dinlemek için videoyu çalıştırın…
Balık halinde özel soğutmalı kamyonlara işçiler balık yüklüyorlarmış, yükleme işlemi tamamlandıktan sonra işçilerden biri soğutma bölümünde unutulmuş ve kapılar kapatılmış. Soğutma bölümü ses geçirmediği için işçinin çığlıkları duyulmamış ve kamyon yola çıkmış.
Kamyonun dondurucu bölümünde kalan işçi giderek üşümeye başlamış ve içinden “Ben donarak öleceğim galiba” diye düşünmüş. Ancak sesini kesecek kadar üşümüş ve çığlık atamamış. Altı saat sonra kamyon gideceği yere varmış ve dondurucu bölümün kapısı açılmış. Ancak işçi ölmüş bir halde bulunmuş ve balıklar da sıcak havadan dolayı bozulmuş.
Evet, yanlış okumadınız; balıklar sıcak havadan bozulmuş, çünkü şoför soğutucuyu çalıştırmayı unutmuş. Araştırma ekipleri, işçinin burada niye öldüğünü günlerce araştırmışlar. Çünkü şoför soğutucuyu çalıştırmayı unuttuğu için donarak ölmesi imkansızmış. Araştırmalar sonucunda şu kanıya varılmış: İçeride kalan işçi, içerisinin soğuk olduğuna ve donarak öleceğine o kadar inanmış ki, psikolojik olarak kendini öldürmüş.
Evet, yazıya “Hey, Biz de Buradayız” isimli kitabımızda yer alan ilginç bir öyküyle başladım. Niye böyle başladığıma gelince, biraz insan psikolojisini anlatmak istiyorum. Özellikle son yıllarda yaşam şartlarının ve ekonomik koşulların insanları zorlamasıyla, hiç kimsenin psikolojisi normal değil; herkes bir çeşit depresyonda gibi. Bunun da insanları biraz gözlemlediğimizde ve antidepresan ilaç satışlarının son yıllarda artmasından anlıyoruz.
Ayrıca, hep olumsuz, hep kötü düşünüyoruz. Neredeyse olumlu düşünmeyi ve iyi şeyler hayal etmeyi unuttuk. Ancak olumlu düşünmeyince, işlerin yapmak istediğimiz şeylerin iyi gitmesi biraz zor. Bunu size şöyle anlatayım: Mesela, iki saat bir yerim ağrıyor diye düşünürsek, mutlaka bir yerimiz ağrımaz mı? Ya da yataktan “Bugün iyi değilim” diye kalkarsak, o gün kendimizi ne kadar iyi hissedebiliriz? Başımıza olumlu bir şey gelebilir mi?
İşte tüm bunlar, psikolojik olarak iyi olmadığımızı gösterir. Aslında bence, psikolojik olarak iyi olmak bir seçimdir. Beni tanıyanlar bilirler; “Nasılsın?” sorusuna, “Bomba gibiyim” diye cevap verdiğimi. Çünkü ben şuna inanırım: Eğer ben üzgün ve mutsuz olursam, çevremdeki insanlar da mutsuz olur; eğer ben gülersem, çevremdeki insanları da mutlu ederim.
Güne başlarken önümde iki seçenek vardır: Ne olursa olsun, yüzümden gülümsemeyi eksik etmemek, böylece insanları mutlu etmek; ya da somurtup oturmak, beni sevenleri üzmek. Ben hep birinci şıkkı yapmaya çalışırım. Böylece ne olursa olsun gülerek engelleri aşarım. Bu durumu gören bazı arkadaşlar, “Onur, sen ne içiyorsun, bize de ver” derler. Bazıları da, “Çok inatçısın, hiçbir şeyden vazgeçmiyorsun ve sürekli yüzün gülüyor” der.
Aslında birazcık inatçıyımdır; bir işi yapabileceğime kendimi çok inandırırım ve deli gibi o iş için çalışırım. Yani, ben bunu yapacağım. Bu iş olacak diye başladığım her iş, şimdiye kadar olmuştur. Hasta olduğumda, “Vay be, ne güzel hasta olacak kadar sağlıklıymışım” derim. Sonra da hastalıklar çabuk geçer.
Peki, söyleyin bana; yapamayacağım, edemeyeceğim, iyileşemeyeceğim diye başlanan bir işten ne hayır beklersiniz? Önemli olan her ne olursa olsun gülümsemeyi bilmek, ben bu işi yapacağım deyip çabalamaktır. Böyle yaparak hem kendinizi hem de etrafınızdaki insanları mutlu edebilirsiniz. Bilmiyorum bu konuda iyi bir örnek miyim taktir sizin ancak engellenen ya da engellenmeyen arkadaşlarıma böyle düşünmelerini her konuya bu bakış açısı ile yaklaşmalarını öneriyorum.
Unutmayın, mutluluk da bulaşıcıdır, mutsuzluk da. Sabah güne başlarken önünüzde iki seçenek vardır: Mutluluk ya da mutsuzluk. Seçim yapmak, yani yaşadığımız günü hayatımızın en iyi ya da en kötü günü yapmak, yaşadığımız olumsuz olayları olumluya çevirmek aslında bizlerin elindedir. Ayrıca gülümsemek hayattaki olumsuz şeylere karşı yapılacak en iyi eylem, en güzel direniştir…
Yazan: Onur Ustaoğlu – Seslendiren: Özge Nur Dilber – Bolçi’nin Katkılarıyla Bolu Olay Gündem Gazetesi Konuşan Yazılar….
Bir yanıt bırakın